Rzecz, która daje szczęście.

Marzenie

W perspektywie cieszyńskiej: bawełniana torba, torbisko wręcz. Idealna na zakupy. Dwa litry mleka, kawa, pomidory, szczypiorek, a nawet długa bagietka się tam zmieści. Aaa i nawet ją sobie podpisałam, mówili. Wytłoczyłam na niby-skórze, pewnie eko, swoje dane, żeby wszyscy wiedzieli z kim mają do czynienia. Bywała pusta, wyglądająca jak worek, który nie raz przydawał się w losowych sytuacjach. Bywała pełna, całe życie można przecież do niej zapakować. Bywała zauważana, wtedy pytali po co taka duża, co ja w niej noszę? Raz bywała gwiazdą dowcipu innym razem była powietrzem, przemykała niezauważona w tłumie.

Zdjęcie: mostrami.pl

W perspektywie warszawskiej: jest czymś kultowym, pożądanym. Większość osób ją zauważających wie skąd pochodzi, kto ją stworzył i jaką ma historię. Część z tej części wie jakie są inne wytwory jej twórcy. Jest obowiązkowa, nie rozstaje się z nią na krok. Być może jest to spowodowane tym, że inne, kiedy ona pojawiła się w moim posiadaniu, przestały istnieć. Być może chodzi o to, że inne nie mieszczą już tych wszystkich skarbów, które ona w sobie nosi. Nazwisko wytłoczone na niej nie jest oczywiście moje, choć „ANIA” zdecydowanie nas łączy. Charakterystyczne logo, swobodnie dyndające w dolnej części to prawdziwe srebro, nie żadne posrebrzane aluminium. Lato sprawiło, że jedna strona wyblakła na brązowo, ale to znak czasu, mojego przywiązania do niej.

Marzenie, o którym piszę to ShanghaiVolcanic Black od Ani Kuczyńskiej. Marzenie spełnione. Marzenie, które wyzwala pozytywne emocje, dobre samopoczucie i wyjątkową atmosferę.